La Vie stopt!

Graag wil ik wel hier delen waarom ik na 20 jaar als ergotherapeut, waarvan ruim 12 jaar in mijn eigen praktijk, stop met mijn werk als ergotherapeut.

Laat ik beginnen met da ergotherapie een super mooi en belangrijk beroep is en blijft.

Waar heel veel mensen van andere professionals en niet professionals te horen krijgen dat ze beter moeten luisteren naar hun lichaam (daar misschien nog de adviezen; op tijd rust nemen en activiteiten verdelen bij krijgen) Hielp ik, net als veel collega ergotherapeuten deze mensen echt door uit te zoeken hoe ze deze goede adviezen ook daadwerkelijk kunnen toepassen in hun leven. Want wanneer je lichaam de hele tijd schreeuwt ( PIJN! MOE!) is het gewoon heel moeilijk om te luisteren. Praktische adviezen helpen dan enorm om het schreeuwen wat te verminderen waardoor je vervolgens beter kunt luisteren.

  
Toch weet ik al een tijd dat het werk als ergotherapeut steeds minder goed bij MIJ past. Toch was stoppen een lastige keuze. Ik was immers een mooi pad aan het bewandelen met leuke cliënten, volgers een deelnemers, dat zet je niet zomaar aan de kant. Nieuwe projecten, recent een nieuwe website, maar ook heel veel overtuigingen, maakten dat ik de keus om te stoppen steeds weer voor mij uitschoof.    

Maar in het kader van “practice what you preach “ ook wel in goede Nederlands “doe wat je zegt.” Wist ik ook dat ik wat te doen had. Een van mijn kernwaarde is immers eerlijkheid, openheid.

Want als een pad dat je bewandeld niet meer bij je past. Dat kun en mag je een ander pad kiezen.
Er waren in mijn geval meerdere redenen dat het pad mij minder paste.  

Zo wil ik eigenlijk meer creatief bezig zijn, creatief creëren en meer aandacht voor mijn gezin hebben. Ook twee belangrijke kernwaarden voor mij.

Maar een andere hele belangrijke reden is niet zo heel makkelijk uit te leggen, toch ga ik een poging doen. Misschien stoot ik je tegen het hoofd, dat is zeker niet mijn bedoeling, eigenlijk hoop ik dat het jou aan het denken zet.

Ik ben (para) medisch opgeleid. Heel plat geslagen gezegd, heb ik geleerd hoe ons lijf in elkaar zit al ware het een machine. Met allerlei boutjes, moertjes draadjes en verbindingen. Is er een boutje los dan moet die aan gedraaid. Is het boutje kapot dan hopelijk kan hij vervangen worden en anders kijken of die functie door een ander radartje overgenomen kan worden. Als dat niet kon dan keek ik als ergotherapeut welke andere manieren, eventueel met hulpmiddelen, er waren om weer te dat te kunnen doen wat je wil doen.
Natuurlijk heb je als paramedicus ook wel oog voor wat verlies en bijbehorende rouw en stress door ziekte of aandoening van invloed heeft op het mogelijk herstel en het leven. Ook wel mindset genoemd.

Maar het werd mij ook steeds duidelijker dat ook VOORDAT een iemand een aandoening of diagnose kreeg er al dingen in het leven niet zo liepen zoals hij/zij eigenlijk zou willen. Bewust en onbewust. Dingen, omstandigheden, situaties waar men invloed op heeft (gehad) maar soms ook niet.       

Een voorbeeld hiervan is, dat je het leven leeft waarvan jij denkt dat het van je verwacht wordt. Of waar anderen jou van overtuigd hebben dat dat wat je doet echt bij jou past. Of waarin jij vast zit omdat jij niet de mogelijkheden denkt te hebben om het te veranderen.

Een ander voorbeeld is dat we allemaal een perfect leven nastreven. Huisje boompje beestje. Wanneer jou iets is overkomt waar je bijvoorbeeld angstig of verdrietig van bent geworden. Dit zijn gevoelens die je niet wilt en waar je dus tegen aan het vechten (of negeren) bent gegaan. “Positief blijven”

Beide situaties kun je heel lang vol houden tot dat jouw lijf aangeeft dat het anders moet en er zelfs voor zorgt dat je niet zo door kunt gaan zoals je van plan was. Een ziekte of aandoening maakt dat je niet anders kan dan stoppen.

Omdat dit mij steeds meer duidelijk werd is het voor mij duidelijker geworden dat wat ik op dit moment te bieden heb als ergotherapeut, voor jou NU wel erg belangrijk en helpend is maar dat de echte oorzaak niet opgelost wordt en dus het echte herstel niet bereikt gaat worden.

Wellicht denk jij nu. “wat een kul! Ik wil echt wel liever dingen kunnen waar ik dan wel niet blij van wordt, dan leven met de pijn of vermoeidheid die ik nu ervaar.”

Deze reactie is logisch. Want als jij zou toegeven dat het zo is, waar ligt dan de oorsprong van jouw diagnose? Laat ik duidelijk zijn ik heb het over de oorsprong, niet de schuld! Dit gebeurt allemaal onbewust.  Maar gelijk ook heel fijn want dat betekent dat ook jij zelfinvloed op je herstel? JIJ zelf! Daar waar nodig met hulp natuurlijk.         

Ik ben van mening dat wanneer je echt, echt, echt eerlijk gaat zijn over wat deze diagnose jouw brengt, waar het jouw van bevrijd heeft dat je en minder klachten ervaart en misschien zelfs wel  kunt “genezen” van jouw diagnose. Want waarom hebben wel zoveel vertrouwen in ons lijf dat het kan herstellen van een botbreuk of een wond, maar niet van andere aandoeningen?

Er zijn wel al veel mensen die dit soort “behandelingen” aanbieden. Veel daarvan liggen op het gebied van energie. Alles is energie. Emoties ook. Dit gegeven vind ik super interessant. Want wat als je die energieën in je lichaam kan veranderen, dan moet je lichaam ook veranderen toch? En dan kan het niet anders dan dat je lichaam tot veel meer instaat is dan wij nu denken. Het combineren van de reguliere gezondheidszorg en dit gegeven lijkt mij (op dit moment) fantastisch, maar niet passend binnen mijn huidige praktijk.

Ik zeg trouwens, bewust op dit moment, want ik weet ook niet of en hoe ik dit ga doen.
Ik weet wel dat ik op dit moment, met mijn praktijk een pad bewandel die niet passend meer is voor mij. Stoppen geeft mij de ruimte te onderzoeken welk pad ik wel vanaf hier wil gaan bewandelen. Misschien wordt het iets creatiefs of misschien meer richting het zelfhelend vermogen van het lichaam. Ik weet het niet en dat is voor nu prima.

Op mijn instagram ga ik deze zoektocht delen. Leuk als je mij daar volgt @celiejournee

PS: Ik ben nog steeds bezig met mijn boek.