Deze uitspraak hoorde ik in een podcast van Kim Munnecom en zij heeft hem weer overgenomen van Abraham Hicks. Prachtig toch? Heel krachtig en toepasbaar op veel manieren.
Zo sprak ik vorige week met een cliënt die al jaren pijnklachten heeft over deze uitspraak.
Zij is door deze klachten jaren geleden in de IVA terecht gekomen. Bij het UWV heeft ze destijds best heel veel gedoe gehad om erkenning te krijgen voor haar beperkte belastbaarheid.
Nu ze een beter beeld heeft wat haar energie budget gedurende dag is maar ook waar ze haar energie wel en niet wil uitgeven is er ruimte gekomen. Ruimte om meer energie uit te geven aan haar hobby. Iets waar ze heel veel voldoening van krijgt. En waar ze misschien in de toekomst ook wel inkomsten uit zou kunnen krijgen.
Wat haar tegenhoudt zijn twee dingen, de gedachte wat anderen misschien wel niet gaan denken. “Ze werkt immers niet. Hoezo kan ze dan wel dat doen?”
Maar ook de angst die ze in het verleden had “het niet serieus of geloofd te worden in haar klachten” spelen nu nog mee. Want stel dat ze nu weer wat richting werk gaat doen, loopt ze dan niet het risico weer te moeten werken? Zullen ze dan denken “zie je wel het was niet echt.”
Deze gedachten en overtuigingen houden haar kleiner dan direct nodig. Ze maakte de gevolgen heel groot, daardoor overziet ze het niet meer en durft ze nu geen stapje te zetten.
Maar ook gaf ze de strijd die ze in het verleden heeft gestreden, de angst die ze toen had nu nog te veel kracht. Hierdoor laat ze op dit moment de angst uit het verleden invloed hebben op de plannen die ze nu heeft.
Wat nu als ze die angst en gevoelens die in het verleden er waren nu los laat. En gaat kijken hoe ze nu is wat ze nu kan. Door te gaan experimenteren kan ze onderzoeken welke mogelijkheden ze nu heeft. Misschien komt ze er achter dat zelfs werken aan haar passie slechts een paar uur per week mogelijk is. Dan is het ook nu nog super fijn dat ze die WIA heeft. En dan doet ze die paar uur in iedergeval wel iets waar ze blij van wordt.
En stel dat de mogelijkheden groter worden, dat ze er wel geld mee kan gaan verdienen. Dan kun je op dat moment gaan onderzoeken hoe dat er uit gaat zien. Het UWV wil jou zeker hierin ondersteunen en denken graag met je mee.
Maar de eerste stap is de gebeurtenis uit het verleden niet meer je huidige beslissingen in de weg te laten staan. En dan kijken welk stapje je vandaag kunt doen in om je doel te bereiken.
Na dit mooie gesprek moest ik ook even eerlijk naar mijzelf kijken. Momenteel ben ik bezig met de vraag of ik mijzelf nog ergotherapeut wil blijven noemen of alleen nog maar coach.
Na bijna 20 jaar ergotherapeut te zijn en de laatste jaren daar al veel meer coaching aan toevoeg sta ik op het punt om mij alleen nog maar te gaan richten op het echte coachen. Ik heb zelfs gezegd dat ik graag de “bondscoach zou willen worden voor mensen met een beperkte belastbaarheid” wil worden. In mijn ogen sta je als coach veel meer naast je cliënt. De cliënt weet vaak zelf heel goed wat hij/zij moet doen om een beter en leuker leven voor zichzelf te creëren. Beter naar haar grenzen kuisteren. Net als een voetballer echt wel weet hoe hij moet voetballen. De coach is er vooral om hem/haar aan te moedigen om het beste uit zichzelf te halen. Naar bovenhalen wat ze zelf eigenlijk al wel weten.
Dat doe ik nu ook al in mijn behandelingen maar ik merk dat mensen die naar een therapeut gaan soms nog wel de verwachting hebben dat de therapeut het probleem voor hen op gaat lossen. Terwijl je bij een coach veel beter door hebt dat je zelf aan de bak moet. Een veel mooiere rol.
Toch heb ik ooit gekozen voor de opleiding tot ergotherapeut en heb mijzelf altijd vereenzelvigd met mijn titel. (Zoals soms mensen dat met hun diagnose doen, maar dat is voor een ander blog)
In mijn praktijk komen vooral bezige, zorgzame vrouwen, die heel goed zijn om aan zichzelf voor bij te gaan. Ze blijven maar over grenzen heen gaan omdat ze veel doorzettingsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel hebben en ook veel willen maar waar hun lichaam hen in de steek lijkt te laten.
Door eerst in kaart te brengen welke energie grenzen er op dit moment echt zijn en welke vooral in het hoofd zitten, door gebeurtenissen uit het verleden. Wanneer duidelijk is wat nu wel kan zonder aan zichzelf voorbij te lopen komt er ruimte voor leven in plaats van overleven.
Zo tof om dit steeds meer te mogen doen. Oh en als ik overtuigingen en keuzes uit het verleden loslaat eigenlijk maakt het dan niet uit hoe ik mijzelf nu noem. Denk je dat ik jou ook kan begeleiden om meer uit je leven te halen ondanks je beperkte belastbaarheid? Stuur mij dan een berichtje en ik neem contact met je op.