Al tijden, misschien zelfs jaren vroeg ik mij af waarom men toch altijd direct  zelf naar een fysio gaan of doorverwezen wordt naar fysiotherapie, wanneer iemand last heeft van blijvende vermoeidheidsklachten. Zeker wanneer deze vermoeidheid is gerelateerd aan een diagnose.  Nu in deze corona tijden valt dit mij dit weer extra op. Maar ik zie dit ook na/met hartfalen, hersenletsel, oncologie, fybromyalgie etc. In deze blog neem ik jullie mee in waarom ik denk dat dit gebeurt en waarom ik denk dat het handiger is om een andere keuze te maken.

Niets ten nadele van fysiotherapie of -peuten. Voor heel veel klachten is mij het geheel duidelijk waarom je de fysiotherapeut opzoekt. Daar gaat dit blog ook niet over.

Misschien komt dat men gelijk naar de fysio gaat, omdat vermoeidheidsklachten vergeleken worden met een verlaagde conditie. Daar zit natuurlijk ook een groot overlap in. Toch denk ik dat mensen met een “gewone” verminderde conditie zelf wel weten wat ze er aan moeten doen (meer bewegen) en gaan denk ik met deze klacht niet snel naar de huisarts ( correct me if i am wrong)

Maar mensen met (chronische) vermoeidheidsklachten ervaren vaak veel meer dan alleen maar een verminderde conditie. Vaak zijn er ook cognitieve problemen die er bij komen kijken. Verminderde concentratie, geheugen verlies, moeilijk op woorden kunnen komen om maar iets te noemen. De nadruk ligt echter op de vermoeidheid.

Heel vaak zie ik mensen pas bij mij in de praktijk verschijnen wanneer ze bij de fysio vast lopen. Vaak is er dan naar mijn mening ( en trouwens ook van die van de cliënt!) te vroeg of te snel opgebouwd.

Hoe mensen kunnen denken dat het helpend is om al bij de fysiotherapie te gaan opbouwen wanneer je thuis nog niet eens de trap goed op kunt komen zonder bovenaan bij te moeten komen is en blijft voor mij een raadsel. Of wanneer je de rest van de dag weinig tot niets kunt omdat je ook nog naar de fysio moet. Of dat de reis naar de fysio meer belastend is dan de therapie zelf.  Waarom ze dat dan wel doen is tweeledig.

Ten eerste denk ik dat het “normaal is”, misschien zelfs een soort heilig huisje is. Wanneer de acute zorg achter de rug is, wanneer de (huis) arts niets meer voor je kan doen dan lijkt het te horen dat je naar de fysiotherapie gaat. Die weet wat te doen. Het is logisch dat je veel vertrouwen hebt in een professional.
Kijk ik snap dat het goed is om te bewegen en dat het fijn is dat je een afspraak hebt om ook daadwerkelijk iets aan je conditie te doen. Dat er iemand mee kijkt of je niets verder kapot maakt geeft een veilig gevoel. Dat het fijn is begeleiding te krijgen wanneer je niet goed weet hoe precies op te bouwen snap ik ook. Naja tenminste vanaf het moment dat je je basis dingen die je normaal op de dag moet doen al kunt. Dan heb ik het over basis dingen als wassen, aankleden, de trap af lopen, maaltijd verzorgen, huishoudelijke of verzorgende taken op je kunt nemen. Op het moment dat je daar nog echt van bij moeten komen is je lijf naar mijn mening nog niet instaat om al meer belasting aan te kunnen.

En dan komen we direct ook bij de tweede reden dat ik denk dat mensen naar de fysio gaan om op te bouwen.

We leven in een maatschappij waarin we vooral in ons hoofd leven. Signalen die ons lijf aan geeft en waarmee het wil zeggen “doe rustig aan”, “zorg beter voor jezelf” of “dit is niet wat jij echt wil” schuiven we naar de achtergrond. We doen wat er van ons verwacht wordt. We zitten aan een baan vast en blijven in een baan vanwege een keuze voor een opleiding jaren geleden, voor het aanzien of respect of simpelweg om de hypotheek te kunnen betalen. We worden geprezen voor al onze diploma’s en promoties die we halen. Zelfs wanneer er gevraagd wordt “hoe gaat het met je?” is Druk het gewenste antwoord. Rustig aan doen wordt vaak gezien als zwak of lui. Na een ziekte of diagnose willen we dan ook zo snel mogelijk weer willen opbouwen omdat we weer naar het werk moeten, omdat we onmisbaar zijn, of moeite hebben met stil zitten.

Door met deze mensen gelijk en hard weer te gaan opbouwen voldoe je als professional aan de hulpvraag die het “hoofd” stelt.

Terwijl als we beter luisteren naar ons lichaam, doen wat goed is voor ons zelf, echt goed voor ons zelf zorgen dan heeft dat een andere aanpak nodig dan zo snel mogelijk weer opbouwen.

Wanneer mensen zij mij meer gaan luisteren naar hun lichaam. Wanneer je allerter ben op de grenzen die het aangeeft, lijkt het soms alsof ze zich in eerste instantie slechter voelen. Simpel weg omdat ze meer voelen.

Vergelijk het met gespannen buikspieren, wanneer je daar een klap in krijgt voel je niet zoveel. Wanneer je ontspannen bent komt de pijn veel harder aan. Maar die ontspannen buik kun je langer volhouden dan constant je spieren moeten aanspannen om maar niet de pijn te voelen.

Maar wanneer je echt goed voor jezelf gaat zorgen fysiek en mentaal. Dan zit daar de grootste winst voor de lange termijn. Wanneer we echt luisteren naar ons lichaam maar ook ons echte gevoel, wat we echt zelf willen en vanuit daar weer opbouwen maakt dat je makkelijker en duurzamer kunt opbouwen.  Daar kun je ook een opbouw schema bij maken en doelen stellen.

Omdat ik weet dat de meesten van ons vooral goed zijn met hun hoofd en iets minder met hun lijf gebruik ik altijd die weg. Door te onderzoeken wat je lijf kan, door te analyseren wat je nu al doet, hoe en waarom. Lukt het je vaak om duurzamer op te bouwen via het pad wat goed voelt voor jou en op dat pad kan zeker ook een fysio voorbij komen.   Wil je weten welke stappen ik met mijn klanten doorloop? Download dan het gratis e-book “Zeg NEE tegen vermoeidheid” of neem contact met mij op door een mail te sturen naar celie@ergotherapielavie.nl