Verdriet, boosheid, angst voorbeeld van emoties die we allemaal kennen en die meestal als negatief bestempeld worden. Eerlijk gezegd eerder ook door mij.
Waarom ik dat dat nu niet meer doe en om antwoord te geven op de vraag “hoe komt het dat jij altijd zo positief bent?” maak ik altijd de vergelijk met een appeltaart en een citroentaart.
Deze vergelijking ben ik zelf zo’n tien jaar geleden begonnen te maken en sindsdien heel vaak verteld. Dus het kan zijn dat je dit al een eerder van mij hebt gehoord.
Tot tien jaar geleden kende ik mijzelf en de mensen om mij heen ook, als een vrolijke dame die overal wel iets positiefs inzag en goed kon omdenken.
Ik moet ook zeggen dat ik in mijn leven niet veel te klagen heb gehad. Tuurlijk wel af en toe een uitdaging en een waarvan ik achteraf ook kan zeggen dat die groter was dan ik op dat moment door had , maar over het algemeen had ik een heel goed leven. Dat vergelijk ik met mijn Appeltaart periode. Appeltaart is altijd goed en lekker. Wordt ik altijd blij van 😉.
Tot tien jaar geleden, ik was zwanger van ons derde kindje tot halverwege de zwangerschap het kindje overleed in mijn buik. Een heftige periode volgde waar ik overigens eerst niet aan mee wilde doen. Ik voelde heel veel verdriet en leegte en kon niets positief zien in deze situatie. Ik had dus allemaal, zo genoemd negatieve gevoelens. En ik wilde daar zo niet aan. Zo erg dat ik vrij snel weer ben gaan werken en een soort van struisvogel werd. Deze gevoelens pasten niet bij mij en ik wilde ze niet. In plaats van een Appeltaart voelde ik mij opeens een citroentaart. Ja die vind ik dus echt vies en laat ik dus altijd aan mij voorbij gaan.
Maar mijn oplossing voor het gevoel dat ik niet wilde zocht ik in mijn hoofd. Terwijl gevoelens die je hebt nooit kunt oplossen met denken en rationaliseren. Weet ik nu!
Wanneer je maar lang genoeg gevoelens onderdrukt komt het op een andere manier er wel uit. Altijd lichamelijk. Want je lichaam is veel gevoeliger voor negatieve gevoelens dan je hoofd.
Na een aantal weken gewoon te hebben gewerkt werd ik geveld door een verkoudheid/griepje. Opeens voelde ik mij zo verdrietig en was mijn lijf zo pijnlijk en zwak dat ik het liefst in bed wilde blijven liggen. Gelukkig had ik al twee kindjes waardoor ik wel uit bed moest en ik denk ik minder diep ben gezakt dan dat had gekund. Ondertussen was ik met allerlei zelfhulpboeken in de weer om maar van die negatieve gevoelens af te komen. Ik wilde mijzelf weer voelen. Weer appeltaart worden.
In die periode sprak ik ook een vrouw van in de tachtig wie ook een kindje in haar zwangerschap had verloren. Ze vertelde dat ze er nog steeds regelmatig aan dacht.
Toen bedacht ik mij ( in mijn hoofd) dat dit gevoel dus nooit meer weg zou gaan. Hoe oud ik ook zou worden. Als dat zo was kon ik maar beter aan die negatieve gevoelens gaan wennen, een plek in mijn leven geven. En het gekke was vanaf dat moment dat al die negatieve gedachten er mochten zijn werd het letterlijk lichter in mijn lijf. Het verdriet vertaalde ik in liefde voor mijn zoontje maar ook voor mijzelf. En zeg nou zelf een beetje meer liefde wordt iedereen blij van.
Nu ben ik weer grotendeels appeltaart met een paar stukjes citroentaart. Zo op zijn tijd vind ik dat nu gewoon lekker.
En zoals iemand ook mooi zei “je bent er ook een stuk kleurrijker van geworden.”
Dus ik heb nog steeds gevoelens van verdriet, angst etc. want ja ik ben ook gewoon mens maar ze zijn voor mij niet meer een negatief. Het is een emotie die er mag zijn en ja dat kun je opvatten als dat ik altijd positief ben.
NB wat ik trouwens ook in die periode ook bewuster ben gaan doen. Op zoek naar alles wat er WEL is. Al die dingen waar ik dankbaar voor ben en ook dat helpt enorm om je beter te voelen.